previous | next
 
 
 

En ze vroegen me terug voor dat radioprogramma
ik weet nog steeds niet waarom
want ik had vooral gezwegen
maar de presentator benadrukte dat men daar
nood aan heeft vandaag de dag.
Dus zat ik daar weer achter een microfoon
en zweeg
en ontkrachtte vervolgens alle fenomenen, ideeën,
gestalten, dingen en wezens. En mijzelf natuurlijk
en de presenator die zenuwachtig aan zijn snor ging
wrijven. Dat ging me goed af. Ik had mijn talent ontdekt.
En vanuit het niets vertelde ik over het vonkje, klein
en zoemend waardoor ik voorzichtig weer in de
wereld, getallen, fenomenen, planeten, materialen
en mensen ging geloven. Er zit een vonk in u.
Jazeker vonk in u. Want die vonk is in mij, ik weet
verder niets mijn denkkracht is nihil, geen zicht,
geen gehoor, ik zwem in het niets maar ik weet
er is een vonk in deze tafel, deze lamp en in u beste
luisteraar.
Ik was dusdanig op dreef dat mijn woorden vlam vatten.
Er zit een vonk in u beste presentator! Ik
smeet het over de tafel.
Hij werd zo bleek en ongemakkelijk dat ik mijn
woordvoering staakte.
Vlammend en trillend begaf ik mij naar huis, ging
vlammend en trillend in mijn bed liggen. Viel in een
vlammende en trillende slaap werd vlammend en
trillend weer wakker.
 
En schreef meteen bij het ontwaken een brief naar
de krant waarin ik mijn droom uitlegde. Alles moet
vlam vatten lieve mensen. En
van geestdrift ging ik naar buiten op straat de
mensen de hand schudden
want stilzitten op een bankje in het park daar kon
ik niet meer aan.
Ik wilde alle mensen aanraken en bevestigen er is
een vonk in u schreeuwen. En zo slijt ik mijn dagen
tegenwoordig ja nogal een contrast met hoe ik ooit
doof blind stom en leeg begon.
Nu bedenk ik hinkel – en andere kinderspelletjes en
bij elke sprong op de stoep roep ik hard en
eenvoudig Vonk! Vonk! Nu!
And they asked me back for that radio programme
I still do not know why
because above all else I had been silent
but the presenter emphasised that today that
is what people need.
So once again I sat behind a microphone
and was silent
and subsequently undermined all phenomena, ideas,
forms, things and beings. And myself of course
and the presenter who nervously started to rub his
moustache. I did that well. I had discovered my talent.
And out of the blue I started talking about the little spark,
small and buzzing through which I cautiously again began
to believe in the world, figures, phenomena, planets,
materials and people. There is a spark in you.
Indeed spark in you. For the spark is in me, I know
nothing else my thinking powers are nil, no sight,
no hearing, I swim in nothingness but I know
there is a spark in this table, this lamp and in you dear
listener.
I was so fired up that my words caught fire.
There is a spark in you dear presenter! I
hurled it over the table.
He turned so pale and became so uneasy that I
suspended my stream of words.
Flaming and trembling I made my way home, went
flaming and trembling to my bed. Fell in a
flaming and trembling sleep and woke up flaming and
trembling.
 
And wrote immediately upon waking up a letter to
the paper in which I explained my dream. Everything
must burst into flames dear people. And
filled with enthusiasm I went outside and shook the
hands of people in the street
because I could no longer cope with sitting still
on a bench in the park.
I wanted to touch all the people and confirm there is
a spark in you shout. And that is how I spend my days
nowadays yes quite a contrast to how I once began
deaf blind dumb and empty.
Now I think up hopscotch – and other children’s games and
with every jump on the pavement I shout loud and
simply Spark! Spark! Now!