THE EGGSHELL (poem) - Tomas Lieske - Netherlands

DE EIERSCHAAL

Hij draagt de schaal van zijn geluk
en loopt door de wereld. Het is hem ontraden te struikelen

of wilde, jeugdige sprongen te maken; hij moet zijn kalken
geluk beschermen tegen de stoten van de tijd, tegen de horten.

De schaal is zo dun dat het licht erdoorheen schijnt,
de afdruk van een kindervinger kan de schaal al misvormen.

Hoe hij als kleine, nerveuze jongen die eierschaal al moest
dragen en een lied moest zingen terwijl alle anderen keken.

En hij voelt hoe ze hem soms bij de voeten grijpen en aan hem trekken
en zijn benen pijnigen en met kwispels uit het lood proberen te slaan.

Hoe verder hij de woestijn in trekt om zijn eierschaal door de wereld
te dragen, des te onttakeld, des te barrevoets, des te heftiger

achtervolgd door schreeuwende lieden die hem beschuldigen.
Dat zijn eierschaal ongeschonden is en in staat het geluk te bergen.

THE EGGSHELL

He bears the shell of his happiness
and walks across the world. He’s been dissuaded from stumbling

or making wild and youthful jumps; he must protect his
calcified happiness against the thrusts of time, against the jolts.

The shell is so thin that the light shines through,
the fingerprint of a child could easily deform it.

How already, as a little nervous boy, he had to carry
that eggshell and sing a song while all the others watched.

And he feels how they sometimes grab him by the feet and pull
on him and hurt his legs and try to beat them crooked with their whips.

The further he marches into the desert to carry his eggshell through
the world, the more dishevelled, the more barefoot, the more fiercely

pursued by screaming folk who blame him.
For the fact that his eggshell is intact and able to bear happiness.