Wat het verstand te boven gaat, gaat boven de hoed,
licht wollige wolk van informatie, enzovoort.
Mijn status is die van een dure, ongehoord
schitterende, naar stront ruikende roos. Moet
 
ik daarom verdergaan met scheppen? 
Niets doen is geentoekomst, zonneschijn innen, vrouwen de rok opjagen,
en langzaam ouder worden, smaller als het scheenbeen
van een dode paddestoel. Ik moet de letters dragen.
 
Alles wat ik ooit, of nooit, maakte is een blokkendoos
met scheve blokken. Het gaat mijn hoeden te boven
waarom ik, schepper van de bloem, een stinkende roos
 
aan u overhandig. O schoon, gemoedelijk leven,
ik heb verfijnde, genuanceerde gruwel gemaakt.
Wat mijn verstand ten onder gaat heb ik geschreven.