Toen je die bloedneus had weet je
nog wel, dat het niet meer ophield,
je zat bij de wasbak, hoofd voorovergevouwen,
“loop ik nou helemaal leeg?” en ik zag je daar zitten,

het was alsof ik je nooit meer
zou durven aanraken, of je meteen zou op-
lossen in de werkelijkheid als goud
in koningswater als ik je ook maar het minste
beetje zou aaien;

natuurlijk moest je nog lang niet
dood, dat wist ik best, maar hij die de liedjes
zingt voor de hazen en beren waarin hij vertelt
hoe hij ze heeft geschoten, was juist begonnen
het jouwe te maken, ik kon het
horen in mijn hoofd, pieng,
pong, de eerste,
voorzichtige tonen.