stuwende en gestadig is het eigen leven

                        verborgen arbeidend; totdat het diepst verlangen
                        tot rust wordt in het woord
                        Ida Gerhardt, ‘Kosmos’



ik breng je naar het park
waar in de lente reigers
de lelijkste geluiden

waar takken na de winter
hun verborgen arbeid
naar buiten

waar ik een lome zon
en speelse honden
zocht

en de dunne nacht
het zou haar gaan spijten
ons fles en glazen bracht

ik breng je naar het park
waar ik kan het niet helpen
kaarsen

ik breng je
de winter stuurde me
met oog en vacht

ik breng je
maak je geen zorgen

in de lente maken reigers
de lelijkste geluiden

breng je nacht