previous | next
 
 
 

de maltentige losbol indachtig
I

De kleine jongens van het grote kwaad
maken de kachel aan met oude idealen

Daartussen scharrelen de torretjes van het
wederzijds begrip hun kostje nijver bij elkaar

Oude standbeelden worden opgewonden maar
vallen ’s nachts al schimmelend uit elkaar.

Flexibel werkend tot de dood hem strekt
maakt de mens een leven van jewelste: hij speelt

Hij speelt op electrisch brakende gitaren
zo dalend op verzakte altaren naait men elkaar

De nacht valt en de dichter zwoegend aan
de laatste woorden rond de heetste brij valt ook

Valt rond en rijp als glanzende vrucht wordt hij
stralend in dundruk opgeborgen, krijsend en blij.


II

Zinnen woordbrokken losgeschud
zoals de jogger in het bos zijn benen

Zo gaat een ieder op eigen wijze de tijd te lijf
zijn lijf ingesnoerd in het korset van de vorm
tot alles loslaat, niet een knal of wat gejammer

Ideeën en utopieën bleven als afval achter
op de mesthoop der komende geschiedenis
bij bezag de ontmanteling en hing haar zonder aarzelen om

Misschien was hij de laatste vorst van de grote dorst
die met zevenmijlslaarzen alle tuinierende dwergen vertrapte
zodat nachtegalen uit bevrijde prieëlen eindelijk uit volle borst zingen konden

Zo zong hij mij en u en alle zinnen los
tot diep in het bos waar geen paden meer zijn
geen paddestoelen maar chaos alleen en schone schijn.
mindful of the licentious rake
I

The little lads of great evil
stoke the stove with old ideals

Industriously scraping together their daily bread
in between the beetles of mutual understanding

All hot and bothered the statues of old
but at night they fall apart with mould

Working flexibly until death attends to him
a man makes a life with a vengeance: he plays

He plays on electric vomiting guitars
going down on sagging altars we get screwed

Night falls and the poet slaving over the
final words fatally pussyfooting falls also

Falls round and ripe like shiny fruit he's saved
radiantly on lightweight paper, shrieking with glee.


II

Having shaken loose fragments of words
like a jogger in the woods does his legs

So each one of us tackles time in his own way
his body strapped in the corset of form
until everythings snaps, with a bang or a whimper

Ideas and utopias remained like waste
on the dung heap of history to come he regards
its dismantlement embracing it without hesitation

Maybe he was the last prince to nurse a great thirst
trampling all the gardening gnomes with his seven-league boots
until nightingales from liberated arbors could sing freely

And so he sang you and me and all the senses free
to deep in the forest where neither paths nor trail
markers go but chaos alone and glamorous appearance.