Het lage vul ik met voorbijgaan


op en ik sleep door stad en land


verleden mee dat in mijn diepte





moet bezinken. Of ik nu dunner word of


zwel, ik slijp en slijt de binnenkanten


van m’n vel; mijn bedding ben ik





niet en wel. Voor links


en rechts heb ik geen oog, loom


drijvend op m’n onderstroom, de armen


zijwaarts soms gestrekt waardoor ik





nog meer grond betrek, verdrink ik


in het eigen ik. Niet dat ik


in mijzelf verstik, het hoge


vind ik daar en ook het slik.