Vandaag liep eindelijk de dood over mijn veld.
Niet met die achterlijke zeis natuurlijk,
maar all up de dood van de plaatjes:
loos, lang, flodderig, geïrriteerd,
trapt een hellehond van zich af,
die bul van de derde,
zo een die bloed ruikt achter elke deur
en te stompzinnig om te snappen
dat aan de dood zelf
geen druppel bloed kleeft.
Steekt mijn veld diagonaal over,
die dood heeft ontwikkeld vorminstinct,
slaat af, god mag zijn bestemming weten
en ik hád natuurlijk opengedaan:
ik sterf al jaren van nieuwsgierigheid.
Als hij me de dood gaf
waar een woord voor staat, dan.