De klassieke shoot-out.
En dat met zoveel concurrentie
niet normaal, mijn ballen tintelen ervan.
Aan de ene kant sta ik en aan de andere kant
daar sta ik ook, maar dan de uitgelekte en verkouden versie.
De albinosmurf die uit De Smurfen werd geknipt
en uit ik weet niet wat.
De spanning knettert als de brand in een papierfabriek.
Ik kijk nog een keer heel precies –
wat ben ik dik geworden, allemachtig, stevig sta ik niet.
Als een dictator op sterk water.
Tussen ons een mateloze vlakte, een betonnen poolgebied.
Eigenlijk gewoon een mix van zand en gras
niet groter dan de achtertuin waarin ik vroeger lag.
Ik zie me denken maar dat ís mijn lichaam niet
dat bén ik niet, nooit zou ik naar mijn vestzak tasten
om mijn mondharmonica te pakken
en een onverstandig deuntje te gaan fluiten.