om kwart voor drie lokale tijd
bezweert onze jonge piloot ter
hoogte van de berg met zeven
reuzen dat hij automatisch is.
vanmorgen nog dacht ik dat
de hond tussen de cessnas drachtig
was en haar jongen – ongetwijfeld
zeven in getal – ergens diep in
de nacht in een hoek van de hangar
zou werpen.
nu we op 1500 voet de reuzen
achter ons laten houden we
haar puppy’s (wij zijn broers)
in gedachten zacht omhoog
terwijl de zeven reuzen
hooggekapte tantes zijn geworden
die het landschap domineren: zo
zijn zij de vrouwen van de
zuidelijke vlakten.
