previous | next
 
 
 

DIANA
Veur Erik H.
Ik heb n vraauw.
Ze jagt. Zai is de joager.
Ze jakkert n peerd kepot deur n koppeg laand.
n Laand dat nait vergeten wil.
 
Gespannen as bogen
stonnen koal op de akkers de reeën.
As zai van hoes is verzin ik verhoalen.
Zai huft mie niks te vertellen.
 
Is t duuster en zai is nog nait thoes
din luuster ik noar de naacht en wacht.
Houveul mannen wachten
ien de naacht.
 
Tegen mörgen kròpt ze op mie en wil ze
heur bruierke. Zai ròkt noar bloud.
 
Ik streel heur rug.
Heur strelen is vergeten.
DIANA
For Erik H.
I have a wife.
She hunts. She’s the hunter
She rides a horse to death through a stubborn land.
A land that is loath to forget.
 
As taut as bows
the roe deer stand bare in the fields.
When she’s away I make up my stories.
She need tell me nothing.
 
If it grows dark and she’s not returned,
to the night I then listen and wait.
How many men are there
waiting in the night.
 
When morning’s near she creeps up on me
wanting her brother. She smells of blood.
 
I stroke her back.
To stroke her’s forgetting.