ARRESTED DEVELOPMENT (poem) - Ester Naomi Perquin - Netherlands

MENS BLIJFT STAAN

Waren we nuttiger dingen geweest, onze buiken groenblauwe globes,
onze harten de motors (eenzaam, knalroze) onze handen door
goden omwikkeld met plakband, aan draden tot grotere dingen bewogen

en waren we draagbaar geweest (handvat aan de bovenkant) vraag dan
hoeveel keer beter, hoeveel keer meer - waren we eenmaal
doorzichtig geweest, de lijnen kwijt, we hadden het beter begrepen.

We hechtten tot nu toe geloof aan een mond en twee ogen
maar dit heeft geen gezicht, heeft geen gezicht nodig.
Het is hoe het kijkt en laat je hier achter.

Niemand verplaatst je in wat je betekent, geen mens laat je opstaan
en zweven, we zijn ons beperkte bewegen gewend.

We zullen niets zinnigs meer worden, zijn het misschien al geweest.
Afwezig. Helder ingetekend. Ontdaan van wisselvalligheden.
Iets dat klaar is en waar je, voor even,
de eerste getuige van bent.

ARRESTED DEVELOPMENT

If we’d been more useful, our bellies greenish-blue globes,
our hearts the motors (bright pink, lonely), our hands
taped up by gods, moved on strings to greater things

and if we’d been portable (handle at the top) imagine
how much better, how much more – if we’d just
been transparent, losing the lines, we’d have understood better.

We’ve put our faith until now in a mouth and two eyes
but this has no face, it doesn’t need one.
It is how it looks and leaves you behind.

We are stuck in what we signify, unable to rise up
and float, we are used to our limited movement.

We will not become something meaningful, may have been it before.
Absent. Brightly detailed. Stripped of inconstancies.
Something completed with you, for a moment,
as first witness.