Ik nam de tafel mee om aan te kunnen werken.
De poten lieten gemakkelijk los en het blad is niet zwaar
maar nu ik aan de verkeerde kant van dit huis
aan het raam zit, ontglipt me de stad. Een gezicht
waarvan ik me de naam niet herinner.

Misschien moet ik ’s ochtends niet luisteren
naar een requiem maar anders hoor ik meisjes
giechelen. Je weet nooit wanneer ze beginnen,
Kan de zangeres niet één keer een fout maken? Zoals ik

met een lange man in een laag huis aan het water.
We zwommen. We waren wel eens gelukkig
maar op een dag werd ik bang voor de tafel.

Hij trok zich er niets van aan of ik zou gaan.
Hij zou er toch wel blijven staan.

Hij wijst de nieuwe vrouw de kleine zon
die ’s nachts uit moet op de thermostaat.

Weet ze dat ze onder mijn dekens slaapt?
Dat het bed van mij is en dat ik de stoelen
en de slechte zee kom halen.