Ze lopen in februari met hun
veel te lichte schoenen

in het station van Karis
heen en weer, ze roken

Treinen komen aan en vertrekken
Morgen maakt hen niets uit

Het sneeuwt licht en glinsterend
Het sneeuwt licht op hun wimpers

Ze ademen licht als aluminium
Ze kennen de godvergeten plekken

Ze lachen! Niets maakt ons zo angstig
als hun lachen

Niets maakt ons zo angstig
als de godvergeten plekken

En wat roodomrand is