CONSECRATED GROUND (poem) - Astrid Lampe - Netherlands

HEILIGE GROND

we sloegen een jas over een jas in de cascotempel

en de kou van de vloer kuste de pumps van olga
en de panty die ze droeg onontbeerlijk
en dit nepbont dat ze omsloeg stroomde deerlijk, ver
voor je je entree kon maken (niet verzaken):
haar vosje zal licht vangen

trouw als de wolga die de zon opschaalt

ophaalt waar je ook woont in mijn jas gevangen in het kunstlicht van de cascotempel

en de kou van de vloer
wapende de profielzolen van de ierse hiphopbard 'fuckn d fuck!'
sloeg zijn boots in beton

het gewapende beton van de
tot aan de tanden met poëzie te bewapenen tempel

nog een geluk dat mijn eeuw de klompen had uitgegooid
dat mijn versjes zich in het tropisch klimaat van een kas
hadden leren rekken en strekken

behaaglijk ook nu
geeuwen als leeuwen zonder dat het dubbelglas (dat al tranend beslaat)
er finaal aan gaat
zonder dat jij, mijn grote liefde, in geen-tijd-voor-sokken van een sokkel gejast voorgoed buiten staat omdat het schandaal wel moést uitlekken

olga
gedoopt in de nevelen van de wolga drukt ze haar stempel

hetzelfde jassenleger dat ons huwde wil nu banaal kopje onder in het tij van haar tasjesregen, slecht elke drempel, hield fuckn huis in haar tempel

stookt met de gemoederen onze vloerverwarming op

CONSECRATED GROUND

we put a coat on top of a coat in the temple shell

and the cold from the floor kissed olga’s flat shoes
and the indispensable tights that she wore
and this imitation fur that she put on flowed forlornly, long
before you could make your entrance (do not relent):
her little fox will catch the light

faithful as the wolga that upscales the sun

picks up wherever you live trapped in my coat in the artificial light of the temple shell

and the cold of the floor
reinforces the grip soles of the irish hiphop bard ‘fuckn da fuck!’
cast his boots in concrete

the reinforced concrete of the
temple to be armed to the teeth with poetry

what a good thing that my century had got rid of wooden shoes
that my verses had learned to stretch and reach
in the tropical climate of a greenhouse

cozy also now
yawn like lions without the double glazing (that weepingly mists up)
being blown to smithereens
without you, my big love, in a no-time-for-socks chased from a pedestal being permanently banished because the scandal had to get out

olga
baptised in the mists of the wolga she makes her mark

the same coat army that married us now banally wants to duck under in the tide of her rain of bags, raze every threshold, kept fuckn house in her temple

stokes up with emotions our underfloor heating