vorige | volgende
 
 
 

Gesicht fol seefûgels
    Breder as Bremen de rivier
Dy’t swalket yn âlde fette klean
    De nikkelkâlde iggen del,
Mei lippen wyt en pûlemûljend
    As it griis âldwyfke, tanich
En Turks, mei de Bosporus yn it
    Gesicht fol seefûgels, sulver
En in jannewarissinne, leech
    En ‘Billig’, sa’t in keapman ropt
Oan my, de rivier dy’t nimt en bringt,

   Breder as Bremen dy rivier,
Dy’t skearmessen waait, dy’t ik sykje
    Om it wang wer sjen te litten,
Yn ’e kreammen fan Lyts-Azië,
    Tusken de snypsnaren fan it
Westen, yn winterkjeld bewuolle:
    Fazen mei barsten, ek fazen
Sûnder, blommen derop, in faas in
    Frou dy’t in faas ferblommet, faas
Streamend fol brevierjende dreamen,

   Breder as Bremen in rivier
Op in ferwettere akwarel,
   Op in stik krûmlutsen triplex
En ûnder ’e môge, krús sûnder
    Byld ûnder learen jaskes mei
Skylden, dolken, trijehoeksstippen,
    Utstutsen mouwen en bûsen
Fol stoarne stoerheid en ferheffing,
    Pumps fan sûzjende hichten, fan
Ingels fallen, swart mei flam, floeiend,

    Breder as Bremen syn rivier,
Del ta dy, leafste, sjoch: de hakken,
   Model fan gat en skrepsetten
Skonk, dy’t past en past, mar net passe
   Under dy, myn mondaine skat,
Libjend op Europeesk te grutte
    Foet, út in knibbelhege lears,
En wer yn in knibbelhege lears,
    Marsjearjend al nei in bêd fol
Bleate fuotten, flecht en eachweiden,

    Breder as Bremen, sa’n rivier,
Dy’t syn earmen om ús beiden leit,
    Dy’t glidet nei in mûning, in
Haven, dy’t oankomt en wer útgiet,
    Sâlt op de bleke lippen, sâlt
Bepreaun en yn dy bebiten, sâlt
    Ferspield fan in sinkende mêst,
Like glêd as tin, it ôfskie, sêd
    Fan haven do, Bremer ik, en
Us see dy’t tusken ús wer see is,

   Breder as Bremen en rivier,
Neaken as it wang, skeard troch de wyn
    En yn in sinne mei in fel fan
Fisken, spjirring, dy’t wy no lizzend
    Binne – oant immen skillet en
De tillevyzje (stim ôfsteld en
    Ut ’e hichte) op snie fan Garmisch
Ulrike har ivigen Abfahrt
   Yn fertraging bringt, wer, wer, wer,
Einigjend yn ûntlatte stilte:

   Breder as Bremen har rivier
Fan snie, bêd fan ’e dea, wyt lekken
   Dat wyld opslacht nei de himel
Fan in hotelkeamer, ljocht, en do,
   Mei dyn elektroanyske each
De glêzene dea om hals helpend
   Yn ’e spegel fan dyn wedel-
Liif, slalom opstrewearre, tripkest
   Nei de dûs, rûzest en dripkest
Yn in ferkwikkende wetterspraak,

   Breder as Bremen mei rivier,
Sirenen, seefûgels en einen,
   Dy’t it wetter oanklaaie mei
Moaie fearren, sa’tsto dy no toaist –
   Sigeunerinneringen yn –
Foar de dei syn wetterfallend wurd,
   En ik, licht oanset lûd fan hert
En siel, fan hot nei het: Schauburg en
   Burchwert, Azië, Sujata,
Sweevjend oer Noardsee en Brunizem,

   Breder as Bremen dyn rivier,
Idee, tinken oan in rivier, oan
   Kielen dy’t diele yn wetter
Dat rotsen brekt, it basalt de gek
   Oanstekt mei syn reauntsjend sjongen
(Skriemen, soms, yn bondels fol fan ljocht),
   Sujata, Sujata, de pumps
Fan ien fan Azië har fuotten
   Binne te lyts foar it Westen,
Skouderjend dyn hûd dy’t skynt en skynt,

   Breder as Bremen ús rivier,
Fan dy en my de ier, aorta,
   Fan dit plak it hert dat bonket
Yn de djippe dieselkeamers fan
   De frachtskippen tsjin ’e stream yn,
Weagen, fan ’e boech it sykheljen
   Fan in skippersklavier dat, weak
En kâld ferwaaid, Turks fertriet útblaast;
   It is ús fertriet, dat swalket
Yn in Bremen, breder as Bremen.
Teeming with Seagulls
    Broader than Bremen, the river
Roams in oily overalls along
    The nickel-cold quay, its white lips
Mumbling like the gray-haired old woman
    On the bank, the Bosporus in
Her tawny, Turkish face teeming with
   Seagulls, silver and a slit-eyed
January sun, low and “dirt cheap,”
   As an eager merchant calls to
Me, the river that both gives and takes,

   Broader than Bremen, this river
Rains down razor blades, which I hunt for
   So I can show my cheeks again
In the bazaars of Asia Minor,
   Among the flotsam and jetsam
From the West, wrapped in winter’s icy
   Blast: vases, some cracked and some whole,
With flowery motifs—a vase a frau
   In the bloom of life, filling up
With a bright breviary of dreams,

   Broader than Bremen, a river
In a washed-out aquarelle painted
   On a moldering sheet of warped
Plywood, Christless crosses hung beneath
   A display of leather jackets
With shields, daggers and three-dots tattoos,
   Rolled-up sleeves, pockets bulging with
False bravado and uplifting scenes,
   Breathlessly high stiletto heels,
Fallen angels, black with flames, flowing

   Broader than Bremen’s own river,
Down towards you, dear, for as you try on
   Shoe after shoe the heel juts out
Like your butt and outstretched leg, and yet
   Fails to fit your extravagant
Foot, now living high on Europe’s hog,
   Slipping out of one knee-high boot
And into another knee-high boot,
   Already marching towards a bed
Of bare feet, flight and aerial views,

   Broader than Bremen, whose river
Wraps its arms around us both and glides
   Towards a mouth, a harbor, going
To and fro and then in and out, with
   Salt on its pale lips, salt savored
As proof of your true worth and wisdom,
   Salt rinsed off a sinking mast, as
Smooth as tin, tired of our sweet partings,
   You the harbor, me the Bremer,
The sea between us a sea again,

   Broader than Bremen and river,
As naked as my wind-shaved cheeks, bathed
   In translucent sunlight that gleams
With the sheen of fish, we lie in bed
   Until the phone rings—a timely
Wake-up call—and the TV, tuned to
   Garmisch’s snow shows Ulrike’s
Eternal Abfahrt in slow motion,
   Over and over and over,
Ending each time in a ski-less hush:

   Broader than Bremen, her river
Of snow—death’s bed—a sheet flapping towards
   The heaven of a hotel room,
Light, and you, your electronic eye
   Breaking the neck of glassy death
In the mirror of your wedeling
   Body, observing the slalom
As you patter towards the shower, and
   Splash and drip in the refreshing
Waterfall of a recitation,

   Broader than Bremen, with river,
Sirens, seagulls and ducks, who adorn
   The water with their feathers as
You do when you dress up in your best,
   With Gypsy hoops in your ears, to
Hear the day’s cascade of words, while I,
   Declaiming from my heart and soul,
Racing from pillar to post—Schauburg,
   Burgwerd, Asia and Sujata—
Float above North Sea and Brunizem,

   Broader than Bremen, your river,
An image, a thought of a river,
   Of voices mingling with water
That breaks rocks, driving the basalt blocks
   Insane with its soft songs (weeping
Sometimes in slender volumes of light),
   Sujata, Sujata, the shoe
On one of Asia’s feet seems to be
   Too small for the West, which turns a
Cold shoulder on your gleaming bronze skin,

   Broader than Bremen, our river,
Yours and mine, the vein, the aorta
   Of this place, the heart throbbing in
The engine rooms of the freighters that
   Chug upstream against the current,
The waves on the bow the last sigh of
   A sailor’s concertina—cold,
Weak and wind-tossed—wheezing Turkish woe;
   It’s our own woe, you know, roaming
Through a Bremen broader than Bremen.