De avond dat ik, verpletterd aankwam
in de stamkroeg
en vertelde over de dood van mijn geliefde
de dag ervoor
waren ze er alledrie:
Ugur, die bloemen ging kopen
en me vroeg om ze mee te nemen
als ik weer naar de plek ging
waar het gebeurd was
Asaf die me later een tekening gaf
En Behçet, de psychiater
die aanbood me te helpen
met wat “rouw” wordt genoemd.
Bij toeval waren ze er inderdaad
die avond, die drie
die twee jaar later werden gedood
verbrand in de naam van God
door een schare fanatici.

De gedroogde rozen
liggen in het bagageruim van mijn auto
Asafs tekening
Vergeelt in haar lijst aan de muur.
Wat de rouw betreft
verbaast het me dat ik dat woord
zoveel jaar geleden
geleerd kan hebben
toen dat wat me het meest stoorde
verveling was.