Eindelijk alleen, sidderend
als puddingvlees op een bed.

De vingers van de beul
hebben er kuiltjes in
achtergelaten, hebben het
lichaam aan het denken gezet.

Hoeveel in- en uitgangen
heeft het wel niet?

Bij duizend, niet eerder,
mocht het ophouden
met tellen.

Resten nog wat vragen
aan het vlees – de reeks
die altijd weer eindigt met vraag een:

is niet elk lichaam
een hemellichaam –
heeft het niet zijn brandende
huid en zijn vloeibare kern
met de sterren gemeen?