met niks, ook niet met hard werken of veel televisie
kijken, kun je de dood bezweren

toch ben je gehouden om in het niemandsland van de
verweesden op zoek te gaan naar het kiemende en
verbindende, simpelweg omdat je ondanks je eigengereidheid
en je op jezelf betrokkenheid op overgave staat zodra
de dood zich te gast noodt in het je levende,

wat je door hebt gekregen sinds een vertrokkene je
in de eeuwigheid van zijn afwezigheid heft achtergelaten
en je gevangen heeft gezet in het geheim van je breekbaarheid
en je onzeker heft gelaten over het zich uit hem je toeneigende

waardoor je verschrankt bent geraakt aan zijn ziel,
openbaar bent geworden als beeld van zijn gestalte,
als waagsel rond zijn einde, als luchtbel in zijn wezen,
in welke hoedanigheid je naam is uitgehold, je woorden
zijn opengesneden, je vermogen is verschrompeld

waardoor je nu last bent aan de blik der verschrikte en
aan de huiver der geweeste en je wel toevlucht moet nemen
tot de moederlijke die zich zonder schroom of winstbejag verwaardigt bloemen te weven in je angst, de toekomstige
dode in je ogen te kussen en je te bergen in de weelde van

haar lυcht

haar lαch

haar lιcht 


              Uit de serie ‘die het derwaartse aan je waagt’