1
Hoewel het elf uur in de nacht is, of daaromtrent, komt er een meisje
voorbijgefietst. Alleen, neuriënd. Aan de rand van het dorp, in een
van die schaars verlichte straten.
Uit geweest in het centrum, natuurlijk.
Met een vriend die hier woont, waarschijnlijk. Prettig verlopen.
En nu fietst ze goedgeluimd naar huis, naar het aangrenzende
gehucht een paar kilometer verderop, waar haar ouders haar
liefdevol zullen opwachten, pa wel wat
slaperig. Nadat wordt gevraagd ‘Hoe was het?’ en zij volkomen
oprecht ‘Goed’ kan antwoorden (haar vriend, zoon van een goede
bekende van haar vader, zo bleek, werkt zelfs al) en iedereen
vervolgens zwijgend zich gereedmaakt om naar bed te gaan (morgen
inderdaad weer een dag), vult haar hoofd zich weldadig met geliefde
gedachten in verband met nageslacht,
liever te veel dan te weinig.
2
In de verte straalt licht: waarschijnlijk een boerderij.
Een plek dus waar mensen wonen.
Omdat de mens nu eenmaal ook na zonsondergang (voordat hij
slapen gaat) nog iets om handen wil hebben en ook dan deze
handelingen zo aangenaam mogelijk wenst uit te voeren, heeft hij
kunstlicht uitgevonden en er
zijn stulpjes mee uitgerust. Drinken de mensen in hun huis ’s avonds
bijvoorbeeld een kopje koffie, dan gieten ze het door de
aanwezigheid van dit kunstlicht (dat lichtvlekje daar in de verte,
omgeven door het immense duister) niet over hun kleren, maar daar
waar het hoort: in de mond.
En ze kunnen nu met recht een opmerking maken die hun
tevredenheid uitdrukt (iets wat de mens erg graag doet omdat het
met levensvreugde te maken heeft):
‘Lekker toch hè, zo’n kop koffie,’ of zoiets.
1
Although it’s eleven at night, or thereabouts, a girl comes cycling
past. On her own, humming. On the outskirts of the village, in one
of those poorly lit streets.
Been out in the centre, of course.
With a friend that lives here, probably. All gone well.
And now she’s cycling home in high spirits, to the
neighbouring small village a couple of kilometres further on, where
her parents will lovingly be waiting for her, dad a bit
sleepy. However, after being asked ‘How did it go?’ she is able to
reply completely truthfully ‘Fine’ (her boyfriend, son of a close
acquaintance of her father, it appeared, is already working) and
everyone then silently gets ready to go to bed (tomorrow indeed
another day), her head fills happily with loving thoughts that have to
do with procreation,
too many rather than too few.
2
In the distance light gleams: probably a farm.
A place then where people live.
Because even after sunset (before going to bed) mankind
happens to want to be busy with something and then also wishes to
carry out such actions as pleasantly as possible, it has invented
artificial light and
equipped its cosy little houses with it. If people drink something at
home in the evenings, a cup of coffee for example, they because of
the presence of this artificial light (that speck of light there in the
distance, surrounded by immense darkness) do not pour it onto their
clothes but where it belongs: into their mouths.
And they can now rightly make a remark that expresses their
satisfaction (something that people love doing because it has to do
with joy of living):
‘Nothing like a nice cup of coffee,’ or something like that.