Beelden, beelden, zo helder en geheim
dat ik op slag verstijfde – elke boom,
het hele bos keek mee. Ik schrok niet eens,
ik viel meteen twee dijen in toen ik
het vond. Pas later kreeg het een verhaal.

Zoals vandaag. Wie graaft mijn glimlach op?
Wie engelt me het bed in? De meisjes
onder mijn matras, die zijn zo snel,
die bliksemen op mijn bevel hun kleren uit,
die heten niet, die leven niet, die zijn

zo weggelegd. Maar ’s avonds zie ik soms
dat bos waar ik m’n eerste boekje vond:
een stronk met dijen, schaamgras, lillend licht,
mijn ogen smeulen en de hemel kleurt.
Die middag als een open wond.

Pictures, pictures – so clear and clandestine
I instantly grew stiff – each tree, the whole
wood also looked. I was not even scared,
fell at once between two thighs on finding
it. It got a story only later.

Just like today. Who will unearth my smile?
Who will angel me into bed? The girls
under my mattress, they are all so quick,
at my command they lightning off their clothes,
they have no names, they have no lives, they’re put

straight away. At times in the evening, though,
I see the wood where I found my first book:
a stump with thighs, curled grass, shimmering light,
my eyes smoulder and the sky glimmers. That
afternoon as an open wound.