Het gedicht is niet eenzaam.
Het is alleen. Soms hoor ik het
op het stompe water in de avond
als een zeil in zijn kerend wit, een
lichte huiver waarin we geen woorden
gebruiken, maar ze bekijken in onszelf.
SHIVER
The poem is not lonely.
It is self-willed. Sometimes I hear it
on the blunt water in the evening
like a sail in its turning white, a
light shiver we can’t use words
in, though they shift within ourselves.
