previous
 
 
 

Een cirkel die zijn ellips herschrijft
gedraagt zich anders. Zijn houtwerk
mag kreunen, zijn wimpers mogen
denken te flirten wat ze willen:

aan zichzelf ontvalt hij nooit.

Nog vandaag zal zijn paard
de sporen voelen, zo scherp
en zo verguld als nooit.

Wat een snelheid; wat een misère.
Zo’n hoofd op hol gebracht door een
traan die zijn oog mist. Vloeibare
sneeuw, even schuimend. En dan al
opgekrast in steenslag.
A circle rewriting its ellipse
behaves otherwise. Its timbers
may creak, its eyelashes may think
they can flirt as they like:

it is never lost to itself.

Even today its horse will
feel the spurs, as sharp and
as gilded as never before.

What speed; what misery.
One of those heads sent berserk
by a tear missing its eye. Liquid
snow, briefly foaming, only to
snuff it in scree.